......................... Europa ......................

.

voor kadee en haar kadees

bleek ligt ze uitgespreid over de vergeten kramp
van grenzen en kampen
niemand is nog voorbeeld
en iedereen jaagt zich op
als een verontwaardigde uitzondering
achterdochtig wordt er tegen elkaar aan geschurkt
in een vreemde toch alledaagse regen
in steden die in grotten zijn gaan wonen
en discotheken met inheemse Maginotlinies
besmeurde soldatenkerkhoven
die achterover leunen
nu het is volbracht
de dolk die blinkt in de rug van miljoenen
eens zo trots zo rijk en dicht bij de hoogste hemel

toch kan ik haar niet vergeten
haar gerekte eeuwen die meanderen in de bloedvaten
van mijn megalomane hersenen
lees ik voor we ze zwijgend en stom verbranden
verhalen in iers en zuidslavisch en koeterwaals

vermoeid na de lange reis
de vlucht vooruit van op de dampende Libanese laagvlakten
waar doorheen de donder van elke dag
een meedogenloze stilte alle harten snoert
en de paarden niet eens hinnikend nahijgen
afgunstig en wraakzuchtig – met nooit geziene ogen

toch kan ik haar niet vergeten
en haar kind dat geen ziel te griffen heeft
in Chinees speelgoed
ze weent bij de gedachte aan de vermiste
voor dood verklaarde Marco Polo

al heeft ze niets
dat ik bewaren wil in zilverfondsen
geen sonaten geen sonnetten
geen dromen laat staan een bedsponde
geen heilig menstruatiebloed
of een traktaat over Alzheimer en
de beloofde eeuwige jeugd
een denken dat in steenkoollagen
onherroepelijk gesplinterd is

niemand die zich herinnert of
hij haar heeft liefgehad op welk uur
in welk seizoen van welk schrikkeljaar
een weten dat bengelt aan Middeleeuwse galgen
een rode vlag uiteengerafeld in vergiftigde Albertkanalen
aan de voet van vernederde gletsjers

et qu’elle a vécu ce que vivent les roses
– l’espace d’un matin

de tranen die nu krijgsgevangen zijn
en een verloederd leven
dat niet eens heropvoedbaar is
kruisen waaraan vergeefs is gestorven

een winter die een laatste keer wil roepen
een hand die niet eens wuivend
in het bevel niet eens meer
zijn darmen ontlasten kan

toch kan ik haar niet vergeten
en die kinderen – wat moet van hen geworden?

[22/02/2009; 2:55-2:58]