.. ... ... ... ... ... ... Hamlet ... ... ... ... ... ...

boven mij op het plafond
en op de rug van de welvende hemel

teken ik een ruwe
een voorlopige misschien voorbarige schets

van wat is en evenzeer niet is
dat wat mijn hand achter de horizon
begerig graait en niet meer lost

wat niet onder de kerstboom ligt
noch zich onder mijn lakens
als een sluipschutter verborgen houdt

mijn vogels voor de kat
hebben er al langer

weet van

zij waren reeds present

toen de eerste mens
- en de eerste is altijd de laatste -
zijn rib nog niet tot
een klevend en verkleefd spiegelbeeld
had uitgerokken en zich verslikte
in doodsangst en schuldbesef

het is de vader die komt na de zoon
de hoer die weer vliezig en maagd wordt
de aarde plat en onbehaard

glad als de blik van een slang

en diezelfde kat die zoals elke avond
tussen tien en elf
op het vliegend tapijt
voortekenen van honger tovert

de kersen die bloeien en

we zijn nog niet eens meimaand

het spook nog in winterslaap

[20 dec. 2008; 22:17]