Een Langdurig Werkende Zeebonk

Altijd als regeringen vallen, mensen schepen achter zich verbranden of schepen gewoon op natuurlijke wijze zinken, duikt hij op in de Golf van Aden en andere Indische Oceanen om schepen die milieuvervuilende goedjes vervoeren, te enteren, om daarna als de zee weer rustig welft en blauw oogt, na gedane arbeid dus, zijn eigen schip tot zinken te brengen.
We hebben het over Fernand Ronsmans, kapitein-ter-zee én kapitein-ter-meren-en-ter-beken, op zondag stuurman aan wal. Ronsmans, door reders en Navo-fregatten gehaat, is een helaas in Dendermonde (Dendermonde waar hij op de samenvloeiing van Schelde en Dender met bootjes leerde spelen) geboren schrijver van onleesbare schrijfsels, waarover hij zich doorgaans als eerlijk en gnoothi-seauton-mens ook schaamt. Op Google is, bij het zoeken naar "Fernand Ronsmans - Afbeeldingen", maar één foto van onze zoutwaterheld te vinden, en dan nog een foto waar hij niet eens op staat, maar wel vermoedelijk een hoop lieden die Ronsmans liefst levend zouden villen.

Maar Fernand Ronsmans werft en recruteert nog altijd nieuwe vrijbuiters en boekaniersters (plus kindzeerovers) om hoog in de mast van zijn schip uit te kijken naar een cruise-boot of om te zien of er geen (nieuw) land in zicht is. Zo heeft hij zich nu gewaagd aan het aanmonsteren van onze eerste en trouwste Oostendse fan Suzaninka, die op haar blog:
http://puindesaanstoots-17.blogspot.com
rijkelijk put uit volgende logboeken van de kapitein:

www.hetzinkendschip.web-log.nl

www.fernandronsmans.web-log.nl

Op de eerste blog zet hij "algemene dingen" over NV Het Zinkend Schip (zijn geheime opdrachtgever in Genêve - where the money flows, where the money grows), de tweede is zijn persoonlijke treurnisgeul.

Donderdag, 4 december 2008.

Steeds minder bindt me aan het schabouwelijk wereldtoneel, alles wordt voor mij een ver van hier voor een lege zaal gespeeld theaterstuk, de spelers ban ik uit mijn blikveld, maar de regisseur ken ik persoonlijk, wat uiteraard niet het geval is, ik lach met al zijn kompanen: de financiële directeur, de raad van goed bestuur en slecht beheer, de kaartjesknipper, de buffetjuffer en foyerdame, de toeschouwer, de zaalwachter, en het spreekt vanzelf dat ik ook foert zeg tegen de machinist, woord waarvan ik de theaterbetekenis leerde kennen toen ik eens mocht figureren in de Driestuiversopera van Brecht, wat goed geld opleverde, ja, Bertold is een vaste waarde, Daens ook, maar Leon D niet en Cyriel V evenmin.

Mijn persoonlijke woede richt ik nog uitsluitend tegen mezelf en ook van mijn schaarse vreugdes vier ik nog zo min mogelijk touwen. Ach, het aardse bestaan zonder meer heeft voor mij voldoende in petto, te weten: honden en katten, vogels in de lucht en vissen in het water of andersom, planten in iedere tuin en elk park, de geheimen der chemie en de stand van de hemellichamen - de maan in het bijzonder, hoofdrekenen en wildplassen, maar ook eender welke afstandsbediening die het niet doet en de wetenschap dat puntje, puntje, puntje.

In ras tempo nadert op deze wijze de dag dat ik een laatste maal de hand zal heffen en “Hoi” zal mompelen tot de afwezigen, - ik kan me niet voorstellen dat het anders zal gaan. Word ik in de rug aangereden door een vrachtwagen, staat daar het vuurpeloton, is het een uitslaande brand, dan nog zal ik. Ik weet immers dat hemelse lustpaleizen, maar waarschijnlijker nog helse vuurdopen me wachten, en ook verheug ik me nu al op de vele ontmoetingen in het onbestaande hiernamaals, ik weet met zekerheid dat ze niet zullen plaatsvinden, niet in de figuurlijke zin des woords en niet letterlijk. Tot dan.