De Psychiaters hebben dik gelijk ...

.

Ja, die Amerikaanse psychiaters van Germaanse afkomst (en de rest van de wereld die uiteraard volgt) hebben gelijk. Je inzetten voor een zaak, de klokken luiden (tsjeventaal voor "kritisch burgerschap"), iets aan de kaak stellen: het getuigt allemaal van een ziekelijke ingesteldheid (zoals opgenomen zal worden in de komende DSM-V; het aan updating toe zijnde psychiatrisch diagnostisch handboek). Ik in ieder geval ben er nog zieker van geworden, terwijl ik voorheen zo al doodziek was (syphilis, tering, kinkhoest, levercirrhose en psoriasis, plus een "open rug"). En als die ziekte om zich voor alles en nog wat te interesseren dan nog gecompliceerd wordt met een acute longontsteking en fataal dreigt te worden, wordt het tijd om in te grijpen.
Bovendien klagen mijn kinderen en kleinkinderen dat ik hen verwaarloos en geen aandacht meer aan hen besteedt en dat ik mijn erfelijk materiaal verkwansel aan dure hard cover boeken, nodeloze reizen naar hier en daar, taxis naar Bruxelles Nord en terug, etc.

Daarom heb ik, op één onthouding na unaniem gestemd en goedgekeurd, volgend herstelplan onmiddellijk (13 maart 2009) ten uitvoer gebracht:

1. Ik heb me een Eddy Merckx-fiets gekocht en me lid gemaakt van de wielertoeristenclub "De Zennegatrijders" van Drogenbos. De Schelde bij Sint-Amands is altijd al één van mijn favoriete plekjes geweest in dit tot de helft gereduceerd landje; dat is een kleine 60 km. fietsen (heen en terug), schat ik. En een ex-schrijver zoals ik kan er over zijn verleden mijmeren bij de graftombe van Emile Verhaeren en er bedenken dat de ongelukkige Dirk De Witte hier, achter het hoekje ongeveer, geboren is (zie: Jeroen Brouwers' boek De Laatste Deur over zelfmoordenaars in de Nederlandse letteren - ik zal u maar niet verklappen hoe ik er al in de eerste bladzijden zelf zijdelings aan te pas kom! Overigens zullen er sinds 1983 nog wel een gans kerkhof en een vol crematorium bijgekomen zijn).

2. 's Avonds neem ik een passie uit mijn puberjaren terug op: postzegels verzamelen. Ik had op mijn 15de al een postzegel met de beeltenis van Leopold I en één met deze van Louise-Marie, zijn gade (je weet wel die superzeldzame met die vergissing in de M en de L). Wat rondneuzen in de kelders van de ouwe Brusselaars die hier in de buurt nog overblijven, zal me wel op het spoor brengen van een prentkaart waarop een postzegel met een beeltenis van keizer Karel, Jacob van Artevelde of Maria van Bourgondië prijkt. Hoe dan ook, met die zoektocht ben ik sowieso een paar jaar zoet.

3. Ik heb me bij het Sint-Pieters-hospitaal ingeschreven op de wachtlijst voor een hersenimplantatie zodat mijn IQ tot het niveau van de doorsnee debiliteit wordt herleid. Ik kom aan de beurt op 28 maart.

De terugverdieneffecten van deze investeringen zijn niet min. Zo is het zinloos geworden elke dinsdag- en donderdagavond nog schaak te gaan spelen in het beroemde Brusselse café Greenwich (de Leffes zijn daar verdomd duur voor een gepensioneerde als ik);

Ook zullen zuster Anièce en haar sleep van zeven wichten opnieuw op bezoek komen (na 10 jaar bittere nijd en afgunst). Uren roddelen over wie er in Koekelare allemaal van de trap gevallen is. Leedvermaak maakt veel eigen ongeluk goed, nietwaar? (Al zou het leedvermaak nog groter zijn wanneer zuster Anièce zelf van de trap zou vallen.)

PS: Onnodig om op dit stuk te reageren. Ik heb mijn Internetabonnement opgezegd en vanaf morgenmiddag ontvang ik geen "signaal" meer. En bovendien: sinds ik ingeschreven ben als citoyen francophone de Saint-Gilles, is mijn kennis van het Nederlands op 6 maand tijd al gezakt tot onder het peil van dat van Elio di Rupo. Dat is gelukkig geen probleem om in La Maison du Peuple mijn aperitief te gaan nuttigen (ééntje vóór het middagmaal - le déjeuner - en ééntje vóór het avondmaal - le dîner, zoals ze dat in Parijs zeggen).
.