Kun je van een ziekte genezen? AIDS, kanker, malaria, het katholicisme: het valt zeker allemaal te stabiliseren maar echt genezen ervan? Er blijft altijd wat van in je bloed en lichaam dolen en dwalen, klaar om weer op te flakkeren.
Natuurlijk zit niet alles in het bloed. Er zit ook wat in de bodem. Maar beiden wegen amper op tegen wat uit bloed en bodem oprijst en waarin de twee b's nauwelijks te herkennen vallen. Overigens is het binnenshuis in bloed en bodem ook al geen uitgemaakte zaak. Als ik die resem zogenaamde epigenetische studies bekijk, dan moet het daar een serieuze en niet altijd leuke heksenketel zijn in de kelderverdieping van ons genoom. Al die genen die elkaar à volonté couilloneren ("on" en "off" switchen heet dat dan), een paar die dealen in vreemd spul, anderen die trappen vanuit buitenspelpositie: de muizen dansen op onze chromosomale tafels zodra de kat van huis is. Ze wijzen elkaar voortdurend naar één en ander. "Je zoekt alleen maar aandacht," zeggen de slechte verliezers. OK, maar aandacht voor wat? In die zin zijn genen zoals mensen blijkbaar: aan de éne helft een stelletje hysterici en aan de andere kant een helft die allergisch is aan hysterisch gedoe en gezwets. De (mannelijke, vrouwelijke en onzijdige) hysterici staan natuurlijk voortdurend klaar om hun goedzakkerige soortgenoten te vragen om "even aandacht te hebben voor zus en zo": "we willen je erop wijzen dat ...", enzovoort. De geënnerveerde en geïrriteerde antihysteriegoedzakken hebben evenwel geen zin om ergens op gewezen te worden "dat...", of om hun aandacht te besteden aan hun zwakke punten en redeneringsfouten. "Je zoekt alleen maar aandacht," snauwen ze en effectief: op die manier komt de aandacht bij de hysterici zelf te liggen en niet bij datgene waarop ze wouden wijzen en waaraan best even "aandacht" besteed zou worden. De hysterici worden aanstellerig en theatraal: ze zijn in de val getrapt, want de neutrale toeschouwers bereiken doorgaans de drempel van het doorzicht niet en kiezen dwaas voor de verkeerde partij. Niets voor niets was Nietzsche antidemocraat: er zijn altijd minstens 51% dwazen, wist hij als geen ander.
Kun je genezen van het Mens zijn? De Vrouw was tot een paar decennia geleden Moeder of Minnares. Nu botsen vrouwen tegen het glazen plafond van het Mens zijn. De Vrouw is Mens geworden, zoals haar Zoon het haar een kleine 2000 jaar geleden heeft voorgedaan. Vrouwen vind je nu alleen nog in films, op reclameborden en op (al of niet door de werkgever geblokkeerde) internetsites. En net zoals de Zoon, heeft ook de Vrouw hierbij haar charme verloren, de aantrekkelijkheid van haar geheimzinnig en ondoorgrondelijk valsspel. Mannen charmant? Allé, man! Waarom mochten destijds alleen de mannen naar het leger? Mannen leren niet alleen discipline, ze passen ze ook toe! Ze zijn gedwee. Vrouwen leren ook discipline maar finaal doen ze hun onvoorspelbare "goesting". En nu zijn ze Mens geworden. En hoe! Alles warmt ineens op, van Scherpenheuvel tot Kyoto.
Kun je genezen? Wanneer Joris-Karl Huysmans in 1884 zijn bekende dandyroman A rebours (moeilijk te vertalen, "Tegen de Keer" is de Nederlandse vertaling als ik het goed voorheb) publiceerde, schreef een niet onbekend recensent (Barbey d'Aurevilly) na de neurasthenie van Des Esseintes te hebben verteerd (Huysmans' personage stond model voor Oscar Wilde's Dorian Gray en overigens ook voor Oscar Wilde zelf, wat hem door zijn goegemeente zeer kwalijk is genomen): "Na deze roman rest de auteur maar één ding: de mond van een pistool of de voeten van het Kruis!" Kortom: zelfmoord of zich bekeren tot het katholicisme. De decadente dandy par excellence die Huysmans was, bekeerde zich inderdaad in de jaren daarop tot het katholieke geloof en stierf in 1907 in een klooster, in de pij van een benedictijner monnik.
Commissaris Maigret zag een uitweg uit dit ongenadig dilemma. Een andere manier om te genezen. Namelijk: tomaten kweken ergens ten zuiden van Parijs, in een mediterraans zonnetje!
Als het maar rood is wat je kweekt!
Natuurlijk zit niet alles in het bloed. Er zit ook wat in de bodem. Maar beiden wegen amper op tegen wat uit bloed en bodem oprijst en waarin de twee b's nauwelijks te herkennen vallen. Overigens is het binnenshuis in bloed en bodem ook al geen uitgemaakte zaak. Als ik die resem zogenaamde epigenetische studies bekijk, dan moet het daar een serieuze en niet altijd leuke heksenketel zijn in de kelderverdieping van ons genoom. Al die genen die elkaar à volonté couilloneren ("on" en "off" switchen heet dat dan), een paar die dealen in vreemd spul, anderen die trappen vanuit buitenspelpositie: de muizen dansen op onze chromosomale tafels zodra de kat van huis is. Ze wijzen elkaar voortdurend naar één en ander. "Je zoekt alleen maar aandacht," zeggen de slechte verliezers. OK, maar aandacht voor wat? In die zin zijn genen zoals mensen blijkbaar: aan de éne helft een stelletje hysterici en aan de andere kant een helft die allergisch is aan hysterisch gedoe en gezwets. De (mannelijke, vrouwelijke en onzijdige) hysterici staan natuurlijk voortdurend klaar om hun goedzakkerige soortgenoten te vragen om "even aandacht te hebben voor zus en zo": "we willen je erop wijzen dat ...", enzovoort. De geënnerveerde en geïrriteerde antihysteriegoedzakken hebben evenwel geen zin om ergens op gewezen te worden "dat...", of om hun aandacht te besteden aan hun zwakke punten en redeneringsfouten. "Je zoekt alleen maar aandacht," snauwen ze en effectief: op die manier komt de aandacht bij de hysterici zelf te liggen en niet bij datgene waarop ze wouden wijzen en waaraan best even "aandacht" besteed zou worden. De hysterici worden aanstellerig en theatraal: ze zijn in de val getrapt, want de neutrale toeschouwers bereiken doorgaans de drempel van het doorzicht niet en kiezen dwaas voor de verkeerde partij. Niets voor niets was Nietzsche antidemocraat: er zijn altijd minstens 51% dwazen, wist hij als geen ander.
Kun je genezen van het Mens zijn? De Vrouw was tot een paar decennia geleden Moeder of Minnares. Nu botsen vrouwen tegen het glazen plafond van het Mens zijn. De Vrouw is Mens geworden, zoals haar Zoon het haar een kleine 2000 jaar geleden heeft voorgedaan. Vrouwen vind je nu alleen nog in films, op reclameborden en op (al of niet door de werkgever geblokkeerde) internetsites. En net zoals de Zoon, heeft ook de Vrouw hierbij haar charme verloren, de aantrekkelijkheid van haar geheimzinnig en ondoorgrondelijk valsspel. Mannen charmant? Allé, man! Waarom mochten destijds alleen de mannen naar het leger? Mannen leren niet alleen discipline, ze passen ze ook toe! Ze zijn gedwee. Vrouwen leren ook discipline maar finaal doen ze hun onvoorspelbare "goesting". En nu zijn ze Mens geworden. En hoe! Alles warmt ineens op, van Scherpenheuvel tot Kyoto.
Kun je genezen? Wanneer Joris-Karl Huysmans in 1884 zijn bekende dandyroman A rebours (moeilijk te vertalen, "Tegen de Keer" is de Nederlandse vertaling als ik het goed voorheb) publiceerde, schreef een niet onbekend recensent (Barbey d'Aurevilly) na de neurasthenie van Des Esseintes te hebben verteerd (Huysmans' personage stond model voor Oscar Wilde's Dorian Gray en overigens ook voor Oscar Wilde zelf, wat hem door zijn goegemeente zeer kwalijk is genomen): "Na deze roman rest de auteur maar één ding: de mond van een pistool of de voeten van het Kruis!" Kortom: zelfmoord of zich bekeren tot het katholicisme. De decadente dandy par excellence die Huysmans was, bekeerde zich inderdaad in de jaren daarop tot het katholieke geloof en stierf in 1907 in een klooster, in de pij van een benedictijner monnik.
Commissaris Maigret zag een uitweg uit dit ongenadig dilemma. Een andere manier om te genezen. Namelijk: tomaten kweken ergens ten zuiden van Parijs, in een mediterraans zonnetje!
Als het maar rood is wat je kweekt!
Decoratie uit Des Esseintes' leefkamer.
2 opmerkingen:
Komt het behangpapier uit de recentste catalogus van William Morris?
Ja, en hij rookte sigaretten van Philip Morris, onze naakte aap!
Een reactie posten