De Antwerpse ACOD-syndicalist Jos Geudens nam begin 2006 zijn pensioen en vertrok naar Mombasa, de Keniaanse havenstad aan de Indische oceaan om er zich met zijn Keniaanse vrouw in te zetten voor de kinderen aldaar. Daarover schrijft hij op http://www.groetenuitmombasa.be/ :
"Op 1 januari 2006 ging ik op onderwijsprépensioen, pakte mijn boeltje en vertrok naar Mombasa-Kenia waar ik mijn Keniaanse vrouw vervoegde.
Meer dan 35 jaar was ik actief in het “linkse” politieke en vakbondsleven in Vlaanderen en Antwerpen, nam deel aan “solidariteismissies” naar ondermeer het Polen van Solidarnosc , Nicaragua, Palestina en Bosnië. Gedurende de laatste jaren in Antwerpen nam ik deel aan de strijd van de “illegale “ vluchtelingen en was ik woordvoerder van “ Beweging van Kinderen zonder papieren”.
Mijn archief verhuisde naar Gent, ikzelf naar Utange, zo genoemd naar een Somalisch vluchtelingenkamp dat daar gevestigd was gedurende de jaren 90. De bedoeling is om hier in Kenia solidariteitsprojecten op te zetten voor de Keniaanse kinderen: een huiswerkklas, een computerklas, reeds geïnstalleerd in de Jolhaurabischool dank zij het Vlaamse ACOD, een weeshuis,…
Om het contact met de vrienden en kameraden in Vlaanderen niet te verliezen, stuur ik bijna elke maand een “groeten uit Mombasa”.
Alle brieven staan nu op deze website
Jos Geudens
PB 40479 Mombasa
00254736942080
josgeudens@yahoo.com
Jolaurabi school and Self Help group
postbox 10566
Mombasa - Bamburilocation
Financiële steun voor de huiswerk-computerklas bij Mombasa kan gestort worden ten voordele van Ujamaa (wat Swahili is voor 'solidariteit'), op rekeningnummer 737-0070136-48. Als je je e-mailadres vermeldt, word je met een elektronische nieuwsbrief op de hoogte gehouden van de werkzaamheden, vorderingen en gebeurtenissen in Kenia."
"Op 1 januari 2006 ging ik op onderwijsprépensioen, pakte mijn boeltje en vertrok naar Mombasa-Kenia waar ik mijn Keniaanse vrouw vervoegde.
Meer dan 35 jaar was ik actief in het “linkse” politieke en vakbondsleven in Vlaanderen en Antwerpen, nam deel aan “solidariteismissies” naar ondermeer het Polen van Solidarnosc , Nicaragua, Palestina en Bosnië. Gedurende de laatste jaren in Antwerpen nam ik deel aan de strijd van de “illegale “ vluchtelingen en was ik woordvoerder van “ Beweging van Kinderen zonder papieren”.
Mijn archief verhuisde naar Gent, ikzelf naar Utange, zo genoemd naar een Somalisch vluchtelingenkamp dat daar gevestigd was gedurende de jaren 90. De bedoeling is om hier in Kenia solidariteitsprojecten op te zetten voor de Keniaanse kinderen: een huiswerkklas, een computerklas, reeds geïnstalleerd in de Jolhaurabischool dank zij het Vlaamse ACOD, een weeshuis,…
Om het contact met de vrienden en kameraden in Vlaanderen niet te verliezen, stuur ik bijna elke maand een “groeten uit Mombasa”.
Alle brieven staan nu op deze website
Jos Geudens
PB 40479 Mombasa
00254736942080
josgeudens@yahoo.com
Jolaurabi school and Self Help group
postbox 10566
Mombasa - Bamburilocation
Financiële steun voor de huiswerk-computerklas bij Mombasa kan gestort worden ten voordele van Ujamaa (wat Swahili is voor 'solidariteit'), op rekeningnummer 737-0070136-48. Als je je e-mailadres vermeldt, word je met een elektronische nieuwsbrief op de hoogte gehouden van de werkzaamheden, vorderingen en gebeurtenissen in Kenia."
Jezus, Karl! Wat krijg ik een heimwee naar deze stad, de tofste waar ik ooit verbleef. Ik zal hier niet opscheppen over het werk dat we met BEARCO (Belgian East-African Research Cooperation) in Oost-Afrika deden of probeerden te doen, ik stel me al genoeg aan, vindt de Vlaamse democratische meerderheid (en meer dan dat als ik sommige blogs van mensen die me niet kennen moet lezen omdat ze zo galant zijn hun schrijfsels naar me op te sturen, met de foto van een kogel erbij).
Wat een heimwee, ja! De mensen zijn er blij, lachen, zijn eigenlijk stukken verstandiger dan wij hier in het "Westen" of het "Noorden". Er zijn bijzonder veel schrijnende toestanden, maar je tracht er in een staat van relativering iets aan te doen en dat lukt daar ook. Hier wind je jezelf maar op in onnozelheden als gescheiden en ongescheiden machten, mensen die ongevraagd met de grootste dwaasheden je blikveld in beslag nemen (en deurwaarders allerhande je geld!) en mensen die over lijken gaan en beweren dat de Afrikanen maar beesten zijn die elkaar met machetes te lijf gaan.
Het "klimaat" hier bezorgt je een slecht karakter en maakt van je een door en door slecht mens. Als ik uit Kenia of Oeganda terugkwam in België, had ik een dikke week nodig om me te verzoenen met de realiteit alhier en ook de "drache nationale" natuurlijk; reisde ik in de omgekeerde richting, dan had ik meteen het gevoel in een echte mensenwereld te arriveren. Gelukkig herkennen we bij de aanblik ervan, op basis van een soort Platonisch geheugen aan de Idee, het Paradijs onmiddellijk en zonder mentale inspanning te moeten doen. Zeker in Mombasa, met zijn drukke multiculturele binnenstad (in een havenstad vind je alle mensensoorten uiteraard), met zijn prachtige stranden (waar toen in de jaren 1990 amper toeristen waren, nu zal één of andere slimme jongen daar misschien al frieten met mayonaise verkopen), de kinderen die lachen en bijzonder nieuwsgierig zijn en zich ondanks de ellende niet getraumatiseerd gedragen en hoop uitstralen, de mannen die graag praten en gekscheren, de vrouwen die mooier zijn dan op welke Europese catwalk ook. Het heerlijke eten, het bier (inlands brouwsel) dat beter smaakt dan onze Jupiler en Maes (voor Stella heb ik het nooit gehad, zoals voor niks dat uit Leuven komt).
Verleden jaar werd ik ook al door een toevallige ontmoeting met een dood gewaand persoon aan Mombasa herinnerd en in het bijzonder aan het nu verdwenen half openlucht café Istanbul. Ik dacht er ernstig aan te emigreren (ik was al druk aan het mailen met de Belgische ereconsul in Mombasa), maar twijfelde tussen Kenia en Oeganda. Maar misschien komt het er wel es van dat ik dat ooit wel eens doe. De sjarels die me hier graag zien verdwijnen, weten het nu: stuur me een ticket van Lufthansa of British Airways voor Nairobi (de oude koloniale trein van Nairobi naar Mombasa is een unieke belevenis).
Ik schreef toen volgend pervers gedicht, vermengd met het gegeven dat ik toen juist Lucas Catherine's Morendoders aan het lezen was en nog eens de film Death in Venice (met Dirk Bogarde) had bekeken:
Wat een heimwee, ja! De mensen zijn er blij, lachen, zijn eigenlijk stukken verstandiger dan wij hier in het "Westen" of het "Noorden". Er zijn bijzonder veel schrijnende toestanden, maar je tracht er in een staat van relativering iets aan te doen en dat lukt daar ook. Hier wind je jezelf maar op in onnozelheden als gescheiden en ongescheiden machten, mensen die ongevraagd met de grootste dwaasheden je blikveld in beslag nemen (en deurwaarders allerhande je geld!) en mensen die over lijken gaan en beweren dat de Afrikanen maar beesten zijn die elkaar met machetes te lijf gaan.
Het "klimaat" hier bezorgt je een slecht karakter en maakt van je een door en door slecht mens. Als ik uit Kenia of Oeganda terugkwam in België, had ik een dikke week nodig om me te verzoenen met de realiteit alhier en ook de "drache nationale" natuurlijk; reisde ik in de omgekeerde richting, dan had ik meteen het gevoel in een echte mensenwereld te arriveren. Gelukkig herkennen we bij de aanblik ervan, op basis van een soort Platonisch geheugen aan de Idee, het Paradijs onmiddellijk en zonder mentale inspanning te moeten doen. Zeker in Mombasa, met zijn drukke multiculturele binnenstad (in een havenstad vind je alle mensensoorten uiteraard), met zijn prachtige stranden (waar toen in de jaren 1990 amper toeristen waren, nu zal één of andere slimme jongen daar misschien al frieten met mayonaise verkopen), de kinderen die lachen en bijzonder nieuwsgierig zijn en zich ondanks de ellende niet getraumatiseerd gedragen en hoop uitstralen, de mannen die graag praten en gekscheren, de vrouwen die mooier zijn dan op welke Europese catwalk ook. Het heerlijke eten, het bier (inlands brouwsel) dat beter smaakt dan onze Jupiler en Maes (voor Stella heb ik het nooit gehad, zoals voor niks dat uit Leuven komt).
Verleden jaar werd ik ook al door een toevallige ontmoeting met een dood gewaand persoon aan Mombasa herinnerd en in het bijzonder aan het nu verdwenen half openlucht café Istanbul. Ik dacht er ernstig aan te emigreren (ik was al druk aan het mailen met de Belgische ereconsul in Mombasa), maar twijfelde tussen Kenia en Oeganda. Maar misschien komt het er wel es van dat ik dat ooit wel eens doe. De sjarels die me hier graag zien verdwijnen, weten het nu: stuur me een ticket van Lufthansa of British Airways voor Nairobi (de oude koloniale trein van Nairobi naar Mombasa is een unieke belevenis).
Ik schreef toen volgend pervers gedicht, vermengd met het gegeven dat ik toen juist Lucas Catherine's Morendoders aan het lezen was en nog eens de film Death in Venice (met Dirk Bogarde) had bekeken:
maji-maji Krieg
ze kwamen met Krupp-kanonnen
zoals die Portugezen rond 1500
bestormden alles wat op
Lamu leek
hun koopwaar geit noch kool waard
we wrijven ons in met castorolie
en gierstzaden in heidens water
Kinjikitile Ngwale beneveld
door de geur van Hongo
de drachtige slangengeest
verhief zich tot Bokero
en vergat op slag
alles wat aan Duits
ooit in hem was gestampt
oei daar komen die Germaanse barbaren
op tv in gestolen Romeinse tunica’s en sandalen
ze zijn - zo verraden de details
de zilte oceaan overgestoken
snel wrijf ik mijn pubers in
met heidens water gierstzaden en wonderolie
jammer: das Maji ist eine Lüge
en ook Tadzio zal sterven
de dood die allen
sterven als Der Tod in Venedig
(toen ik klein was droomde ik
al dat ik Dirk Bogarde was
en zelfs een nachtportier)
pedofielen zijn verboden
voor een tweede jeugd zenden ze
zestigplussers naar de Begijnenstraat
een kind dat van zichzelf houdt
zelfs dat ja
in het paradijs niet eens meer
groene blaadjes eten
och voor het eerst sinds
Sint-Jacob zalfde en sloeg
van La Coruña tot Gaza
(eindelijk oef!)
voor de afgrond
au revoir Europa
see you among hell’s angels
(15 december 2007)
Een vriendin stuurde me vanavond ook een artikel door uit De Morgen van dit weekend (een krant waarin alleen nog de cartoon van Zak informatief is): een interview met de seniel wordende luxe-feministe Fay Weldon onder de titel: "Westerse vrouwen moeten hun zusters in nood helpen!".
Wat een ingebakken imperialisme! Het lijkt me dat eerder de "Westerse" (wat is dat?) vrouwen (en mannen) in nood zijn en wat bijstand vanuit Mombasa kunnen gebruiken!
.
3 opmerkingen:
Dit doet inderdaad zin krijgen om de boel de boel te laten en te vertrekken!
You're wemcome Joannah ! Karibu!
welcome of course
Een reactie posten